سرگذشت ما با فیلترینگ و اینترنت شبیه کسی است که در بیابانی دنبال آب می‌گشت، اما تا چشم کار می‌کرد سراب بود. درواقع دسترسی آزاد به اینترنت همان سرابی است که نه‌فقط برای ما، بلکه برای بسیاری از کشور‌های دیگر هم رویایی دور است.به گزارش وب‌سایت معتبر «اکسس نَو» که از حق دسترسی به اینترنت در جهان دفاع میکند، کنترل اینترنت البته نه‌فقط قصه ما که روایت مشترک ۳۵ کشور دیگر در دنیاست که دولت‌هایشان فقط در سال ۲۰۲۲، ۱۸۷ بار در این شبکه اختلال ایجاد کرده‌اند.
دولت‌ها در سراسر جهان بیش از اینکه دسترسی به اینترنت را، حقی شهروندی بدانند، آن را امتیازی ویژه به‌حساب می‌آورند. از این روست که بدون اینکه نگران تضییع حقوق مردم باشند، دست به ایجاد اختلال یا قطع اینترنت می‌زنند. اقدامی عجیب که چه در سطح ملی یا منطقه‌ای و حتی نقطه‌ای بر همه اقشار جامعه از صاحبان کسب و کار گرفته تا مردم عادی تاثیر منفی می‌گذارد و بسیاری را متضرر میکند.
اما پرسش اصلی همه ما شاید این باشد که اصلا فیلترینگ چگونه اتفاق می‌افتد؟ چه سازوکاری پشت پرده این محدودیت‌ها و اختلال‌ها خوابیده است؟ چه کسانی دست به این اقدام می‌زنند و چطور می‌فهمند که چه محتوایی باید در دسترس باشد یا نباشد؟ این‌ها همه سوالاتی بود که بهانه‌ای شد برای نوشتن این گزارش، بلکه دیدی کلی پیدا کنیم به رنجی که هر روز آن را زندگی می‌کنیم.
شاید برای باز کردن یک سایت یا دسترسی به اینستاگرام و واتس‌آپ که حالا نزدیک به ۸ ماه از فیلترینگ آن‌ها می‌گذرد، اینکه دردسر‌ها‌ی استفاده از VPN را به جان بخریم، برایمان عادی شده باشد. هرچند کندی‌ها و اختلالات مدام اینترنت برای هیچ کاربری هرگز عادی و تکراری نمی‌شود چراکه این عادت غریب هر روز چیز‌های تازه‌‍‌ای پدید می‌آورد.
بازار داغ خرید و فروش فیلترشکن
به گزارش فردا نیوز، آمار‌های رسمی نشان می‌دهد طی ۵ سال گذشته که تلگرام فیلتر بوده از تعداد کاربران آن کاسته نشده است. آمار‌های چند ماه پیش هم نشان می‌دهد بیش از ۴۰ درصد کاربران هنوز از تلگرام استفاده می‌کنند.
معنای این آمار فارغ از اینکه فیلترینگ در این حوزه موثر بوده یا نه می‌تواند این گزاره بدیهی باشد که در بهترین حالت ۴۰ درصد کاربران ایرانی با فیلترشکن به فضای مجازی دست پیدا می‌کنند و بازاری پررونق را برای فروشندگان وی‌پی‌ان در ایران رقم زده‌اند.
چندی پیش روزنامه همشهری نوشت: «اگر فرض کنیم هم‌اکنون فقط ۲۰ درصد از کاربران پلتفرم‌های فیلترشده از وی‌پی‌ان پولی استفاده می‌کنند، به رقمی معادل ۵۴۰ میلیارد تومان گردش مالی مافیای فیلترشکن در ماه می‌رسیم.» این فرض با احتساب ۴۵ میلیون کاربر توئیتر، تلگرام و اینستاگرام در ایران به دست آمده است که کمی خوش‌بینانه به نظر می‌رسد.
چراکه حداقل کاربران اینستاگرام در ایران پیش از فیلترینگ ۲۵ میلیون نفر بوده‌اند که طبق آمار رتبه هفتم در بین کشور‌های استفاده‌کننده از این اپلیکیشن به ایران اختصاص دارد. با فرض صحت گمانه این روزنامه گردش مالی کاسبان وی‌پی‌ان در ایران سالانه نزدیک به ۵/۶ هزار میلیارد تومان است.
همچنین سعید نقوی، عضو هیئت‌مدیره اتحادیه فناوران رایانه نیز در گفت‌وگویی با ایلنا مدعی شده بود که با افزایش ۳ هزار درصدی تقاضا برای خرید وی پی ان برای ایفون ، فیلترشکن‌ها ۲۸۰ تا ۳۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسند: «اکانت‌ها یک‌ساله که به فروش می‌رسند معمولا کار نمی‌کنند و کارکرد فیلترشکن بستگی به نحوه فیلترینگ دارد و در بسیاری از موارد فیلترشکن‌ها جوابگوی نیاز فعالان اقتصادی نیستند.» آنطور که او می‌گوید نزدیک به ۱۵ تا ۲۰ درصد کاربران از وی‌پی‌ان‌های رایگان استفاده نمی‌کنند.
البته تجارت پرسود فروش وی‌پی‌ان در ایران فقط محدود به سال‌های اخیر نمی‌شود. سال ۹۲ ایسنا گزارشی منتشر کرده و در آن گفته بود، درآمد حاصل از فروش فیلترشکن در ایران حدود ۱۰۰ میلیارد تومان است. چندی پیش هم محمدحسن آصفری، نماینده مجلس بدون اینکه نحوه محاسبه گردش مالی فیلترشکن‌ها را روشن کند، درآمد حاصل از آن‌ها را ۵۰ هزار میلیارد تومان تخمین زد.
تجهیزات فیلترینگ چطور کار می‌کنند؟
سیاست فیلترینگ محتوایی فضای مجازی از سوی مراجع بالادستی مثل شورای‌عالی امنیت ملی، شورای‌عالی فضای مجازی تعیین می‌شود. این سیاست‌ها در مرحله نهایی در قالب آئین‌نامه‌ها و مصوبات کمیسیون تنظیم مقررات و شورای‌عالی اجرایی فناوری اطلاعات به عنوان قوانین پایین‌دستی به سازمان‌ها ابلاغ و اجرا می‌شود. اما سوال اینجاست که این ابلاغیه‌ها در مرحله اجرا، چطور کار می‌کنند؟
کارشناسان حوزه IT درباره نحوه کارکرد تجهیزات فیلترینگ چنین توضیح می‌دهند: «این تجهیزات در درگاه‌های ورودی توزیع اینترنت و زیرساخت مستقر شده و کل ترافیک ورودی اینترنت از آن‌ها گذشته و سپس به شرکت ارائه‌دهنده خدمات و به کاربر نهایی می‌رسد.
در واقع باکس‌های فیلترینگ در اپراتور‌های ثابت در مسیر ترافیک اینترنت و در اپراتور‌های داخلی موبایل و IXP یا همان نقطه تبادل‌اطلاعات اینترنتی -که تمام اپراتور‌ها و شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی و تأمین‌کنندگان محتوا را در نقاطی به یکدیگر متصل میکند تا بتوانند اطلاعات را سریع و بهینه بین یکدیگر ردوبدل کنند- قرار دارند.
به این ترتیب وقتی کاربری درخواستی را به یکی از مقاصدی که به تشخیص کارگروه مصادیق مجرمانه باید فیلتر باشد، ارسال میکند؛ این تجهیزات فعال شده و آن درخواست را قطع کرده و اجازه دسترسی نمی‌دهند. به همین دلیل اگر درخواست کاربر مثلا برای مشاهده سایت فیسبوک باشد، صفحه مورد نظر باز نمی‌شود.
لازم به ذکر است که در سال‌های دهه ۸۰، فیلترینگ به نحوی کار می‌کرد که وقتی درخواست کاربر مثلا به سایت فیسبوک که فیلتر بود، ارسال می‌شد؛ صفحه پیوند‌ها به جای صفحه مورد نظر باز می‌شد. اما در سیستم جدید فیلترینگ درخواست را قطع میکند و هیچ پاسخی به سمت کاربر ارسال نمی‌کند. به این ترتیب کاربر متوجه نمی‌شود که سایت فیلتر است یا دسترسی او به اینترنت دچار مشکل شده است.»
انواع روش‌های اعمال فیلترینگ در ایران
در ابتدا فیلترینگ به این صورت بود که شرکت‌های اینترنتی موظف بودند که تجهیزات ساده فیلترینگ را در شبکه خود نصب کرده و به‌صورت دستی مصادیق فیلترینگ را که به شرکت‌های اینترنتی اعلام می‌شد در تجهیزات اعمال و به‌روزرسانی کنند. به این ترتیب بود که اگر درخواستی به سمت سایتی که فیلتر شده ارسال می‌شد، کاربر به صفحه پیوند‌ها می‌رسید.
روش‌های محدودسازی و ایجاد اختلال در شبکه اینترنت یا فیلترینگ امروز، اما متنوع‌تر است. درواقع پیشرفت ما نه در دسترسی به اینترنت، بلکه در محدودسازی آن اتفاق افتاده است. به واسطه روش‌های جدیدتر دور زدن فیلترینگ، وقتی سایتی مجرمانه تلقی شود، بدون اینکه کاربر متوجه شود درخواست دسترسی به آن قطع می‌شود.
به این ترتیب کاربر با تجربه اختلال، پیام Timed out را دریافت میکند. یکی دیگر از این روش‌ها تغییر دامنه سایت فیلترشده در زمان ارسال درخواست کاربر است. به این ترتیب که دستور حاوی درخواست کاربر در قالب یک بسته ارسال می‌شود و اگر دامنه مورد نظر جزو مصادیق مجرمانه باشد، درخواست دسترسی ایجاد نمی‌شود. کارشناسان اصطلاحاً به این روش، مداخله در SNI یا نشانگر نام دامنه می‌گویند.
در این روش کاربر نام دامنه‌ای رمزگذاری شده را می‌نویسد مثلا از مرورگر کروم می‌خواهد که او را به یوتیوب برساند. هرچند نام این درخواست رمزگذاری شده، اما مسیرش برای مجریان فیلترینگ قابل مشاهده است، آن‌ها با دیدن نام دامنه‌ای که کاربر قصد دسترسی به آن را دارد (در اینجا یوتیوب) در مسیر دسترسی اختلال ایجاد می‌کنند و اجازه دسترسی را به کاربر نمی‌دهند.
این روش در کشور‌های دیگر از جمله چین هم کاربرد دارد. البته هرچند مسیر ترافیک ارسالی از سمت کاربران قابل مشاهده و بررسی توسط تجهیزات فیلترینگ است، اما سیاست محدودسازی بر ترافیک دریافتی اعمال نمی‌شود. به همین دلیل است که حتی در زمانی که VPN روشن نیست، کاربران می‌توانند متوجه پیام‌های دریافتی در اپلیکیشن‌هایی مثل تلگرام یا اینستاگرام شوند، اما نمی‌توانند آن پیغام‌ها را مشاهده کنند.
روش دیگری که در ایجاد اختلال برای دسترسی کاربران به کار می‌رود، کاهش پهنای باند است. به بیان دیگر مجریان فیلترینگ همیشه به‌دنبال فیلتر کردن یک سایت نیستند بلکه گاهی پهنای باند را کاهش داده و آن‌قدر آن را کند می‌کنند که کاربر کلافه شود و قید ورود به سایت را بزند.
در این مواقع است که عموماً می‌گویند فیلترینگ رخ نداده و با همین فرمان عیسی زارع‌پور، وزیر ارتباطات در اسفندماه سال گذشته به ایرنا گفته بود: «قطعی در اینترنت نداشتیم، افت ترافیک بود که در حال حل شدن است.» و با فرار از مسئولیت‌پذیری درباره سرعت اینترنت اضافه کرده بود: «آنچه که مردم نسبت به آن شاکی هستند به دلیل محدودیت‌هایی که وضع شده بود یک عده از فیلترشکن استفاده می‌کنند که طبیعتاً سرعت را به مراتب کاهش می‌دهد.»
رویای فیلترینگ هوشمند
یک زمانی قرار بود که فیلترینگ به شکل هوشمند اتفاق بیفتد. به بیان دیگر مجریان فیلترینگ رویایی در سر داشتند که مثلا با مشاهده عکسی که دارای مصادیق مجرمانه در اینستاگرام است، با اعمال محدودیت اجازه به نمایش درآمدن آن داده نشود و باقی محتوای سایت به نمایش درآورده شود. اما چون محتوای یک سایت در درخواست ارسالی از سمت سایت به کاربر رمزگذاری شده و امن است، عملاً مجریان فیلترینگ نمی‌توانند محتوای درخواست را مشاهده کنند.
به همین دلیل پروژه فیلترینگ هوشمند در همان ابتدا منتفی شد. به‌جای آن سایت یا اپلیکیشنی که به تشخیص کارگروه مصادیق، مجرمانه تلقی شده باشد، به صورت دستی توسط یک نفر که پشت سیستم فیلترینگ نشسته، اضافه و فیلتر می‌شود. همچنین، چون مسیر ترافیک برای مجری فیلترینگ قابل مشاهده است، با ایجاد اختلال از طریق هوش مصنوعی در درخواست‌هایی که از سمت VPN ارسال می‌شود، از دسترسی به محتوای مورد نظر کاربر جلوگیری به عمل می‌آید.