چرا نباید این موجودات ترسناک را به زندگی برگرداند؟ / شانس آوردیم که این پنج هیولا منقرض شدند

تینا مزدکی_اخیرا یک شرکت علوم زیستی مستقر در تگزاس که هدفش احیای گونه های منقرض شده ی حیوانات است اعلام کرد که گرگ های وحشت شکارچیان منقرض شده ای که در سریال «بازی تاج و تخت» به شهرتی جهانی رسیدند با مهندسی ژنتیک پیشرفته به زندگی برگشته اند؛ حیواناتی که بیش از ۱۰ هزار سال پیش منقرض شده اند. 

از نظر شرکت کولوسال بایوساینس که اقدام به بازگرداندن این گونه ی منقرض شده کرده است آن ها حیوانی را به زندگی بازگرداندند که کاملا منقرض شده بوده است. این شرکت برای بازگرداندن گرگ وحشت به زندگی از فناوری پیشرفته ویرایش ژن «CRISPR» استفاده کرد و با دستکاری سلول های خونی گرگ خاکستری ماده ژنتیکی اصلاح شده را به تخمک سگ خانگی منتقل کرد و در نهایت توله های مهندسی ژنتیکی شده به دنیا آمدند. 

این تنها پروژه کولوسال نیست و آن ها با تیمی متشکل از بیش از ۱۳۰ دانشمند در پی بازگرداندن ماموت پشمالو دودو و ببر تاسمانی به زندگی هستند. پیش از این نیز خبر غافلگیرکننده به وجود آوردن یک موجود کایمریک در این شرکت پرآوازه شده بود. آن ها با استفاده از دی ان ای ماموت یک موش پشمالو با موهای بلند طلایی و متابولیسمی شبیه به ماموت به وجود آوردند. با این حال بسیاری از افراد جامعه زیست شناسی با امکان پذیری این چنین چیزی مخالف هستند. آن ها بر این باورند فناوری فعلی تنها از نظر ظاهری چیزی شبیه به موجودات منقرض شده ساخته است نه خود آن ها.

فارغ از این اختلاف نظرهای علمی احتمال بازگشت گرگ وحشت باعث داغ شدن بحث «پارک ژوراسیک واقعی» در اینترنت شده است. با در نظر گرفتن همین موضوع در ادامه به چند گونه منقرض شده اشاره می کنیم که امیدواریم دانشمندان هرگز آن ها را زنده نکنند.

دینوسوکوس (Deinosuchus)

تمساح های باستانی از سرده ی دینوسوکوس به اندازه یک اتوبوس مدرسه رشد می کردند و باور بر این است که با کمین در نزدیکی سواحل ماقبل تاریخ به دایناسورهای بزرگی مانند تیرکس حمله می کردند. این شکارچیان راس موسوم به «ابرتمساح» دندان هایی به اندازه ۱۵ سانتی متر داشتند و در یک دوره بزرگ ترین شکارچی در آمریکای شمالی بودند وزنشان به ۷ تن می رسید و دانشمندان می گویند روی فسیل دیگر شکارچیان بزرگ جای دندان هایی دیده می شود که احتمالاً متعلق به همین هیولا بوده است.

مگانیورا (Meganeura)

این حشرات غول پیکر شکارچی شبیه سنجاقک از بزرگ ترین گونه های شناخته شده ی حشرات پرنده در تمام دوران ها هستند (اگر نگوییم بزرگ ترین). به گفته ی دانشگاه Furman طول بال های آن ها تا ۷۵ سانتی متر می رسید. اگر یک حشره پرنده ی عظیم الجثه به اندازه کافی ترسناک نیست باید بدانید که این موجود گوشت خوار هم بوده؛ اگرچه بیشتر حشرات و جانوران کوچک دیگر را شکار می کرده است.

تایتانوبوآ (Titanoboa)

تایتانوبوآ بزرگ ترین مار شناخته شده ی تاریخ جهان است. بر اساس اطلاعات موزه تاریخ طبیعی فلوریدا این مار تا حدود ۱۵ متر طول و حدود ۹۰ سانتی متر پهنا داشت. برای مقایسه طول یک اتوبوس مدرسه بین ۱۰ تا ۱۳ متر است. در یک برهه زمانی تایتانوبوآ بزرگ ترین شکارچی روی زمین بود. موزه توضیح می دهد که این مار احتمالاً دست کم یک تُن وزن داشته است. به نقل از مجله Smithsonian ضخیم ترین بخش بدن آن تقریباً هم ارتفاع با کمر یک انسان بالغ بوده است. این جانور که انگار منتظر است در یک فیلم اکشن هیجانی نقش آفرینی کند در آب های مردابی کمین می کرده و شکارش شامل تمساح ها و دیگر شکارچیان آبی بودند.

پرندگان وحشت (Terror birds)

پرندگان گوشت خوار و از خانواده Phorusrhacidae واقعاً کابوس وار بودند. این پرندگان که بیشتر با نام «پرندگان وحشت» شناخته می شوند تا سه متر قد داشتند تا ۱۳۵ کیلوگرم وزن می گرفتند و به گفته ی دانشگاه مریلند توانایی دویدن با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ساعت برای تعقیب شکارشان را داشتند اما پرواز نمی کردند. این پرندگان تهاجمی با منقار قلابی شکل خود طعمه شان را له می کردند و می توانستند هم طعمه های بزرگ و هم کوچک را به راحتی بکشند.

هلیکُوپریون (Helicoprion)

هلیکُپریون کوسه ای با چیزی شبیه به اره به جای فک یک سرده از ماهی های شبیه به کوسه است که بیشتر به خاطر آرواره ی پایینی عجیب شان مشهور است. آرواره آن ها شبیه تیغه ی اره برقی با حدود ۱۴ دندان اره ای بود. البته هرچند این موجود شبیه کوسه بود اما تحقیقات نشان داده که به ماهی های ratfish نزدیک تر است. به گفته ی دانشگاه آیداهو برخی از گونه های هلیکُپریون تا بیش از ۹ متر رشد می کردند در حالی که میانگین طول یک کوسه ی نر سفید امروزی تنها حدود ۴ متر است و رژیم غذایی شان شامل ماهی مرکب کوسه ها و دیگر ماهی ها بود.

شاید این ایده که بخواهیم موجودات منقرش شده را بازگردانیم در نگاه اول شبیه افسانه های علمی تخیلی یا رؤیای پیشرفت علمی به نظر برسد اما وقتی پای موجوداتی غول پیکر درنده و غیرقابل پیش بینی وسط باشد آینده ی این بازی خطرناک با طبیعت چندان روشن به نظر نمی رسد. امروزه علم ژنتیک در حال عبور از مرزهایی ست که شاید هنوز ذهن ما برایش آماده نباشد. درست است که پیشرفت علم به جایی رسیده است که دیگر می توانیم بگوییم توانایی بازگرداندن موجودات منقرض شده را داریم اما باید از خود بپرسیم که اصلا چرا باید چنین کاری انجام دهیم؟ و به این فکر کنیم که در نهایت اگر بشر با دست خودش در را به روی هیولاهایی که طبیعت قرن ها پیش آن ها را حذف کرده باز کند شاید خودش هم روزی در فهرست گونه های منقرض شده قرار بگیرد.

۵۸۳۲۲