خلاصه کتاب مامان بیا به سیاره من ( نویسنده آتنا احسان نیا رمی )
خلاصه کتاب مامان بیا به سیاره من ( نویسنده آتنا احسان نیا رمی ) به والدین یاری می رساند تا با استفاده از تکنیک های کاربردی، چالش های فرزندپروری نظیر لجبازی و عدم همکاری را به فرصتی برای ساختن رابطه ای عمیق و پایدار با فرزندان خود تبدیل کنند. این اثر با رویکردی تجربی و برگرفته از زندگی واقعی، راهکارهایی عملی برای تربیت فرزندانی مسئولیت پذیر، مستقل و شاد ارائه می دهد و مسیر همدلی و ارتباط مؤثر را روشن می سازد.
سفر پرفرازونشیب فرزندپروری برای بسیاری از والدین، به ویژه مادران و پدرانی که با چالش هایی همچون لجبازی، عدم همکاری، و سردرگمی در مواجهه با دنیای پیچیده کودکان مواجه هستند، مملو از سوالات بی پاسخ است. در این میان، یافتن یک راهنمای کاربردی که صرفاً تئوری پردازی نکند و راه حل های ملموس ارائه دهد، می تواند نقطه ی عطفی در بهبود روابط خانوادگی باشد. کتاب مامان بیا به سیاره من، نوشته ی آتنا احسان نیا رمی، دقیقاً با همین هدف نگاشته شده است. این اثر نه تنها به مخاطب کمک می کند تا دیدگاهی واقع بینانه تر نسبت به تربیت فرزند پیدا کند، بلکه او را با مجموعه ای از تکنیک های عملی آشنا می سازد که حاصل تجربه زیسته و دانش روانشناسی است. این خلاصه به خواننده امکان می دهد تا با مفاهیم اصلی و ابزارهای کلیدی این کتاب آشنا شود و آمادگی لازم برای به کارگیری این آموزه ها در زندگی واقعی را به دست آورد.
درباره آتنا احسان نیا رمی: نویسنده ای از جنس واقعیت
آتنا احسان نیا رمی، نه تنها یک روانشناس با مدرک دکتراست، بلکه خودش مادر دو فرزند کوچک است. این بُعد از زندگی او، کتاب مامان بیا به سیاره من را از صرف یک اثر آکادمیک متمایز می کند. او از دل چالش ها و تجربه های روزمره ی مادری خود، به این نتیجه رسیده است که بسیاری از تئوری های فرزندپروری در مواجهه با واقعیت های گیج کننده و گاه کلافه کننده ی تربیت کودک، کارایی لازم را ندارند. بنابراین، انگیزه اصلی او برای نگارش این کتاب، ارائه راهکارهایی عملی و قابل لمس بوده است؛ راهکارهایی که خودش قدم به قدم آن ها را در زندگی خود آزموده و نتیجه بخش بودنشان را تجربه کرده است. این رویکرد تجربی، به خواننده اطمینان می دهد که با توصیه هایی مواجه است که نه تنها از پشتوانه علمی برخوردارند، بلکه از واقعیت زندگی یک مادر الهام گرفته اند.
ایده اصلی کتاب: چرا باید به سیاره کودکانمان برویم؟
ایده اصلی کتاب مامان بیا به سیاره من، دعوت والدین به یک تغییر نگرش بنیادی است. این کتاب از والدین می خواهد که فرزندپروری را نه به عنوان یک مسئولیت ایده آل گرایانه و خشک، بلکه به چشم یک سفر واقع بینانه و پر از عشق ببینند. نویسنده تأکید می کند که هدف اصلی، ایجاد یک ارتباط عمیق و دوستانه با کودک است، نه صرفاً کنترل رفتار او از طریق سرزنش یا تحکم. این کتاب ۳۱ تکنیک کاربردی را به عنوان ستون فقرات خود معرفی می کند؛ تکنیک هایی که با هدف ایجاد تغییرات ملموس در رفتار والدین و در نتیجه، در رفتار کودکان طراحی شده اند.
هدف نهایی از این سفر به سیاره کودکان، تربیت فرزندی است که مسئولیت پذیر، مستقل، با اعتماد به نفس و شاد باشد، و همه اینها در فضایی سرشار از آرامش و هماهنگی اتفاق بیفتد. این اثر به والدین نشان می دهد که چگونه می توانند با ورود به دنیای کودکانشان، آن ها را بهتر درک کنند و در مسیری گام بردارند که در آن، کودک احساس امنیت و ارزشمندی کند و پیوندی ناگسستنی با والدین خود برقرار سازد. این کتاب به دنبال آن است تا به والدین بیاموزد چگونه می توانند بهترین دوست فرزندشان باشند و او را برای رویارویی با چالش های زندگی آماده کنند.
خلاصه ای از فصول اصلی و تکنیک های کاربردی کتاب
فصل اول: چرا نمی توانم تغییر کنم؟ (نقش عادت ها در فرزندپروری)
یکی از مهم ترین مباحثی که در کتاب مامان بیا به سیاره من مطرح می شود، مقاومت والدین در برابر تغییر و بازگشت ناخواسته به الگوهای قدیمی فرزندپروری است. نویسنده در این فصل به مفهوم علمی و ساده سازی شده ی مسیرهای عصبی مغز می پردازد. او توضیح می دهد که چگونه رفتارهای ما، چه مثبت و چه منفی، در طول زمان تبدیل به عادت می شوند و در مغز ما مسیرهای عصبی مشخصی را ایجاد می کنند. در واقع، هر بار که ما یک رفتار را تکرار می کنیم، این مسیرها هموارتر و قدرتمندتر می شوند، تا جایی که انجام آن رفتار بدون نیاز به تفکر آگاهانه، به صورت خودکار انجام می پذیرد.
نویسنده برای درک بهتر این مفهوم، مثال هایی مانند تایپ کردن و دوش گرفتن روزانه را می آورد. همانطور که یک تایپیست مبتدی با تمرین و تکرار مهارت خود را بهبود می بخشد تا جایی که بدون فکر کردن تایپ می کند، والدین نیز برای نهادینه کردن رفتارهای جدید و سودمند در فرزندپروری، نیازمند صبر و مداومت در تمرین هستند. این فصل تاکید می کند که تربیت فرزند یک مهارت است و مانند هر مهارت دیگری، برای تسلط بر آن نیاز به تکرار و تمرین فراوان داریم. پیام اصلی این بخش این است که دلسرد شدن از شکست های اولیه طبیعی است؛ آنچه اهمیت دارد، ادامه دادن تلاش و باور به این است که با هر بار تمرین، مسیر عصبی جدید در حال شکل گیری است و به تدریج هموارتر خواهد شد.
فصل دوم: اهمیت همدلی (اساس ارتباط عمیق)
همدلی، اساس ارتباط عمیق و پایدار با کودک است که در کتاب مامان بیا به سیاره من به آن تأکید ویژه ای شده است. نویسنده همدلی را به معنای «من در کنارت هستم، من درکت می کنم» تعریف می کند. او توضیح می دهد که پذیرش احساسات کودک، از غم و ترس گرفته تا شادی، چقدر حیاتی است. سرکوب احساسات کودکان می تواند اثرات منفی بلندمدتی بر سلامت روان آن ها داشته باشد. کودکان، به ویژه نوزادان و خردسالان، ابتدا احساس می کنند و سپس می توانند درباره آن فکر کنند؛ بنابراین، واکنش والدین به این احساسات از اهمیت بالایی برخوردار است.
یک مثال تأثیرگذار در این فصل، تحقیق دکتر تام بویس درباره ی واکنش کودکان به زلزله ۱۹۸۹ کالیفرنیا است. کودکانی که توانستند ترس و اضطراب خود را در نقاشی هایشان بروز دهند، از نظر سلامت روان و جسمانی پس از حادثه، در وضعیت بهتری قرار داشتند نسبت به آن هایی که سعی در پنهان کردن یا شاد نشان دادن احساسات خود داشتند. این مثال نشان می دهد که هر چه بیشتر بتوانیم مسائل ناخوشایند را بروز دهیم، کمتر ترسناک به نظر می رسند و از شدت ناراحتی آن ها کاسته می شود. مامان بیا به سیاره من به خواننده می آموزد که همدلی یک مهارت آموختنی است و پایه و اساس سلامت روان کودک را تشکیل می دهد؛ پذیرش احساسات کودک به او کمک می کند تا با هر احساسی، چه مثبت و چه منفی، رابطه ای سالم برقرار کند و بیاموزد که احساسات بد نیز می توانند التیام یابند.
همدلی با کودک، به معنای درک عمیق دنیای اوست؛ به این معنی که والد پیام «من در کنارت هستم و تو را می فهمم» را به فرزند خود منتقل کند. این پذیرش احساسات، پایه ی سلامت روان و ارتباطی پایدار است.
فصل سوم: تکنیک های ارتباط همدلانه با کودک
پس از درک اهمیت همدلی، کتاب مامان بیا به سیاره من به سراغ تکنیک های عملی برای پیاده سازی آن می رود. این تکنیک ها، راهکارهایی ملموس برای والدین هستند تا بتوانند همدلی را در تعاملات روزمره خود با فرزندان تمرین کنند و این مهارت حیاتی را در خود تقویت نمایند:
- تکنیک ۱: با یک کلمه تاییدش کنید.
این تکنیک بسیار ساده اما قدرتمند است. کافی است والد با شنیدن حرف های کودک، با یک کلمه کوتاه و همدلانه مانند آه، اوووم، درسته یا می فهمم نشان دهد که او را می شنود و حضور ذهنی دارد. این واکنش های اولیه، فضای امنی برای ادامه ی صحبت های کودک ایجاد می کند و او را تشویق به ابراز بیشتر می کند.
- تکنیک ۲: با توجه کامل گوش کنید.
توجه کامل یعنی حضور صددرصدی در لحظه و گوش دادن فعال به کودک. این شامل ارتباط چشمی، کنار گذاشتن عوامل حواس پرتی (مانند موبایل) و عدم قضاوت است. کودک زمانی که احساس کند تمام توجه والد معطوف به اوست، تمایل بیشتری به صحبت کردن و ابراز احساساتش پیدا می کند و این گام مهمی در ایجاد یک ارتباط عمیق است.
- تکنیک ۳: اسمی به احساساتش بدهید.
کودکان، به ویژه خردسالان، اغلب نمی توانند احساسات پیچیده خود را نام گذاری کنند. والد می تواند با بیان جملاتی مانند به نظر میاد ناراحتی، لجت گرفته؟ یا خیلی خوشحالی نه؟ به کودک کمک کند تا احساساتش را شناسایی کند. این کار نه تنها به کودک در مدیریت احساساتش یاری می رساند، بلکه به او این پیام را می دهد که احساساتش قابل درک و پذیرفتنی هستند.
- تکنیک ۴: با حوصله شرایط را بررسی کنید.
این تکنیک به معنی پرسیدن سوالات باز و با حوصله برای درک عمیق تر موقعیت و احساسات کودک است. به جای ارائه راه حل یا قضاوت سریع، والد فضا را برای کودک فراهم می کند تا جزئیات بیشتری را بیان کند. این روش به کودک فرصت می دهد تا در مورد مشکل خود فکر کند و حتی شاید خودش به راه حل برسد، در عین حال که از حمایت والد خود نیز آگاه است.
این تکنیک ها در کنار هم، ابزارهای قدرتمندی برای ایجاد یک بستر همدلانه و ارتباطی مؤثر با کودک فراهم می آورند و نقش مهمی در تربیت فرزند آتنا احسان نیا رمی ایفا می کنند.
فصل چهارم: تکنیک های افزایش همکاری کودکان با والدین
یکی از بخش های کاربردی و پربار کتاب مامان بیا به سیاره من، ارائه راهکارهای عملی برای افزایش همکاری کودکان و کاهش لجبازی آن ها است. این فصل شامل ۲۰ تکنیک است که به والدین کمک می کند تا چالش های روزمره را به فرصتی برای مشارکت کودک تبدیل کنند و از جدال های بیهوده بکاهند. در ادامه به برخی از این تکنیک ها و مفهوم آن ها اشاره می شود:
- رفتار را توصیف کنید: به جای سرزنش یا طرح سوالات اتهام آمیز (چرا لباست را نینداختی کمد؟)، صرفاً وضعیت را توصیف کنید (لباس روی زمین افتاده است). این روش، بار منفی کلام را کاهش داده و فضا را برای اقدام کودک باز می گذارد.
- دادن اطلاعات: به جای دستور دادن، اطلاعات لازم را به کودک ارائه دهید (پتو برای گرم نگه داشتن توست). این کار به کودک کمک می کند تا دلیل درخواست شما را درک کند و همکاری کند، به جای اینکه صرفاً اطاعت کند.
- با یک کلمه بیان کنید: در بسیاری از مواقع، یک کلمه ی کلیدی کوتاه و قاطع، از سخنرانی های طولانی و بی اثر، مؤثرتر است (مسواک!، خواب!).
- درباره احساسات خودتان صحبت کنید: بیان احساسات والد به صورت من پیام، بدون سرزنش کودک (وقتی اتاقت مرتب نیست، من نگران می شوم)، به کودک کمک می کند تا تأثیر رفتارش را بر دیگران درک کند.
- یادداشت بگذارید: برای یادآوری کارهای ساده یا انتقال پیام های محبت آمیز، از یادداشت های کوتاه و شخصی استفاده کنید. این روش اغلب از تکرار کلامی مؤثرتر است.
- آمادگی بدهید: برای تغییر فعالیت ها یا اتمام بازی ها، از قبل به کودک آمادگی دهید (پنج دقیقه دیگه وقت خوابه). این کار از مقاومت کودک در برابر تغییر جلوگیری می کند.
- پیشگیری کنید: با شناسایی عوامل محرک رفتارهای نامناسب، پیش از وقوع آن ها اقدام کنید. مثلاً اگر می دانید کودک هنگام گرسنگی بدخلق می شود، قبل از رسیدن به آن مرحله، به او غذا دهید.
- همدلانه نه بگویید: وقتی مجبورید خواسته ای را رد کنید، با همدلی همراهی کنید (میدونم دلت میخواد بستنی بخوری، اما الان نمی شه). این روش به کودک نشان می دهد که احساساتش درک می شود، حتی اگر خواسته اش برآورده نشود.
- زمان بخرید: در مواقعی که نیاز به فکر کردن یا آرام شدن دارید، زمان بخرید (بذار فکر کنم/بعداً صحبت کنیم). این کار از واکنش های عجولانه و پشیمان کننده جلوگیری می کند.
- روی یک کار مفید تاکید کنید: به جای این کار بد رو نکن، به کودک بگویید این کار خوب رو انجام بده. تمرکز بر رفتار مثبت، احتمال انجام آن را افزایش می دهد.
- قاطعانه عدم تاییدتان را بیان کنید: بدون سرزنش یا خشونت، عدم پذیرش رفتار نامناسب را به صورت قاطع بیان کنید.
- حق انتخاب بدهید: در حد امکان به کودک حق انتخاب دهید تا احساس کنترل کند (لباس آبی رو می پوشی یا قرمز؟). این کار مقاومت را کاهش می دهد.
- انتظارات شفاف: قوانین و انتظارات را به صورت واضح و مشخص بیان کنید (کفشاتو باید کنار در بذاری).
- آموزش حل مسئله: به جای حل کردن مشکلات کودک، او را در فرآیند حل مسئله مشارکت دهید (به نظرت چطوری می تونیم این مشکل رو حل کنیم؟).
- گذاشتن کودک با پیامد بدرفتاریش: اجازه دهید کودک پیامدهای طبیعی رفتارش را تجربه کند (مثلاً اسباب بازی شکسته می ماند تا خودش راه جبران پیدا کند)، اما با حمایت و نه مجازات.
- راه جبران را نشانش دهید: به کودک کمک کنید تا اشتباهاتش را جبران کند و مسئولیت پذیری را بیاموزد.
- اقدام کنید: در مواقع لزوم، بدون گفتگوی زیاد، اقدام قاطعانه و منطقی انجام دهید (مثلاً اگر کودک حاضر به خوردن غذا نیست، بشقاب را بردارید).
- پیگیری رفتار: مطمئن شوید که کودک قوانین را درک کرده و آن ها را دنبال می کند.
- برای خانه خود قوانینی وضع کنید: با مشارکت کودک، قوانین خانه را وضع کنید تا احساس مالکیت و مسئولیت پذیری داشته باشد.
این تکنیک ها به والدین کمک می کنند تا به جای جدال و تنش، فضای خانه را به سمت همکاری و آرامش سوق دهند.
فصل پنجم: تکنیک های افزایش استقلال کودکان
پرورش مسئولیت پذیری و استقلال در کودکان از اهداف کلیدی روانشناسی کودک آتنا احسان نیا است که در این فصل به آن پرداخته می شود. کتاب مامان بیا به سیاره من تکنیک هایی را معرفی می کند که والدین می توانند با به کارگیری آن ها، به فرزندان خود کمک کنند تا خودباورتر و مستقل تر شوند:
- به تلاش ها احترام بگذارید: به جای تمرکز صرف بر نتیجه نهایی، فرآیند تلاش و کوشش کودک را تحسین کنید. این رویکرد به او می آموزد که ارزش کار در مسیر آن نهفته است، نه فقط در دستیابی به هدف.
- مسئولیت بدهید: با سپردن کارهای کوچک و مناسب سن کودک، به او حس مسئولیت پذیری و مفید بودن بدهید. این کارها، مهارت های زندگی او را تقویت می کنند.
- در پاسخ دادن به سوالات عجله نکنید: وقتی کودک سوالی می پرسد، بلافاصله پاسخ ندهید. به او فرصت دهید تا خودش فکر کند و به دنبال راه حل باشد. این کار قدرت حل مسئله را در او تقویت می کند.
- امید را ناامید نکنید: حتی اگر کودک در کاری ناموفق بود، با تشویق و حمایت، او را به ادامه دادن و تلاش مجدد ترغیب کنید. این رویکرد، resilience یا تاب آوری او را افزایش می دهد.
- قضاوت نکنید: فضایی امن برای آزمون و خطا ایجاد کنید تا کودک بدون ترس از قضاوت یا شکست، ایده ها و توانایی های خود را کشف کند.
- منتظر آمادگی نهایی کودکتان باشید: هر کودک سرعت رشد و آمادگی خاص خود را دارد. او را تحت فشار قرار ندهید تا کاری را که هنوز برایش آماده نیست، انجام دهد. صبر والدین در این زمینه بسیار کلیدی است.
- بر نقاط مثبت تمرکز کنید: با تمرکز و تقویت رفتارهای مثبت کودک، او را به تکرار آن ها تشویق کنید. این روش، اعتماد به نفس او را افزایش داده و مسیر رشد او را هموارتر می کند.
این تکنیک ها در کنار هم، به والدین کمک می کنند تا کودکانی مستقل، خودکفا و مسئولیت پذیر تربیت کنند که توانایی حل مسائل خود را دارند و با اعتماد به نفس در مسیر زندگی گام برمی دارند.
فصل ششم: الگوی ایده آل بودن (شما آینه فرزندتان هستید)
فصل ششم کتاب مامان بیا به سیاره من به یکی از حیاتی ترین جنبه های تربیت، یعنی نقش والدین به عنوان الگو، می پردازد. نویسنده در این بخش تأکید می کند که تأثیر رفتار والدین بر فرزندان بسیار شگرف تر از کلمات است. کودکان، به ویژه در سنین پایین، بیش از آنکه به حرف های والدین گوش دهند، به کارهای آن ها نگاه می کنند و از آن ها الگوبرداری می کنند. اگر والدین به فرزندشان بگویند که مسواک بزند اما خودشان این کار را نکنند، یا درباره صداقت صحبت کنند اما در مقابل چشمان کودک دروغی بگویند (بگو من نیستم)، این تضاد، پیامی گیج کننده و مخرب برای کودک خواهد داشت.
اهمیت عمل کردن به جای فقط گفتن در این فصل بارها مورد تأکید قرار می گیرد. نویسنده با طرح سوالاتی نظیر آیا فرزند شما از صبح تا شب در حال تماشای چه شخصیتی است؟، والدین را به خودآگاهی دعوت می کند. او والدین را تشویق می کند تا به رفتارهای خود، نحوه برخوردشان با دیگران، و عادت های روزمره شان دقت کنند. این فصل یادآور می شود که هر رفتاری که از والد سر می زند، پیامی برای فرزند دارد که او نیز می تواند همانطور رفتار کند. بنابراین، تلاش والدین برای اصلاح رفتارهای خودشان و تبدیل شدن به الگویی مثبت، نه تنها به نفع فرزند، بلکه به نفع کل خانواده خواهد بود. این فصل از تکنیک های ارتباط موثر با کودک است که در آن الگو بودن، اصلی ترین پیام را منتقل می کند.
در سفر فرزندپروری، والدین همچون آینه ای هستند که فرزند تصویر خود را در آن می بیند. آنچه از شما سر می زند، پیامی است برای او؛ پیامی که بیش از هر کلامی در جان او ریشه می دواند.
چرا این کتاب را بخوانیم؟ (درس های کلیدی و مزایا)
کتاب مامان بیا به سیاره من، فارغ از یک نقد و بررسی کتاب مامان بیا به سیاره من یا چکیده کتاب مامان بیا به سیاره من، فراتر از یک اثر صرفاً تئوریک در حوزه تربیت فرزند آتنا احسان نیا رمی عمل می کند. دلایل متعددی وجود دارد که مطالعه این کتاب را به والدینی که به دنبال راهکارهای عملی فرزندپروری هستند، توصیه می کند:
- کاربردی بودن بی نظیر: یکی از بزرگترین مزایای این کتاب، تمرکز آن بر ارائه راهکارهای عملی و ملموس است. آتنا احسان نیا رمی از تئوری های خشک فاصله گرفته و تکنیک هایی را معرفی می کند که والدین می توانند بلافاصله در زندگی روزمره خود به کار ببرند و نتایج آن را مشاهده کنند. این رویکرد عملی، کتاب را به یک ابزار واقعی برای بهبود تعاملات خانوادگی تبدیل می کند.
- مبتنی بر تجربه زیسته: این کتاب نه تنها توسط یک روانشناس، بلکه توسط یک مادر نگاشته شده است. این تلفیق دانش تخصصی و تجربه شخصی، به محتوای کتاب اعتبار و عمق ویژه ای می بخشد. خواننده احساس می کند که نویسنده مشکلات و چالش های او را از نزدیک لمس کرده و راه حل هایی از دل واقعیت ارائه می دهد.
- تغییر نگرش بنیادی: این اثر به والدین کمک می کند تا دیدگاه سنتی و گاه ایده آل گرایانه خود نسبت به فرزندپروری را به یک دیدگاه واقع بینانه و مبتنی بر همدلی تغییر دهند. این تغییر نگرش، سنگ بنای یک رابطه سالم و پایدار با کودک است.
- نتایج ملموس و قابل مشاهده: با به کارگیری تکنیک های ارائه شده در این کتاب، والدین می توانند بهبود قابل توجهی در روابط خود با فرزندانشان مشاهده کنند. کاهش لجبازی، افزایش همکاری و استقلال، و کاهش استرس والدینی از جمله نتایج ملموس این آموزه هاست.
- جامعیت در پوشش ابعاد مختلف: مامان بیا به سیاره من تنها به یک جنبه از فرزندپروری نمی پردازد. این کتاب ابعاد مختلف ارتباط، همکاری، استقلال، و حتی نقش الگویی والدین را پوشش می دهد و یک راهنمای جامع و کامل برای والدین ارائه می کند.
در نهایت، این کتاب یک منبع ارزشمند برای هر والد دغدغه مند است که می خواهد رابطه ای عمیق تر، مؤثرتر و لذت بخش تر با فرزند خود برقرار کند و به افزایش همکاری کودکان و افزایش استقلال در کودکان یاری رساند.
نتیجه گیری: گامی بلند به سوی ارتباطی عمیق تر
کتاب مامان بیا به سیاره من اثر آتنا احسان نیا رمی، بیش از یک مجموعه تکنیک، دعوتی است به سفری عمیق در دنیای کودکان و بازبینی نقش والدین در این دنیای بی انتها. این کتاب به والدین می آموزد که فرزندپروری، مسابقه ای برای رسیدن به ایده آل های دست نیافتنی نیست، بلکه یک سفر مداوم است؛ سفری که در هر گام آن، فرصتی برای رشد و یادگیری هم برای کودک و هم برای والد وجود دارد.
با تمرکز بر اهمیت همدلی با کودک در تربیت، تکنیک های فرزندپروری کتاب مامان بیا به سیاره من، و تأکید بر نقش الگویی والدین، این اثر به خوانندگان نوید می دهد که می توانند با تلاش و مداومت، به ارتباطی دوستانه و پایدار با فرزندانشان دست یابند. این کتاب، فانوسی است در هزارتوی شیرین و گاه دشوار مادری و پدری، که راه را برای تربیت فرزندانی مسئولیت پذیر، مستقل، و شاد هموار می سازد. مطالعه کامل این کتاب، دروازه ای به سوی درکی عمیق تر از خود و فرزندانمان است و گامی بلند به سوی ساختن خانواده هایی آرام تر و سرشار از عشق.